PIJNSTILLERS

“Op twintigjarige leeftijd raakte ik verslaafd aan een verdovend middel, dat begon met een recept voor medicijnen dat ik voorgeschreven kreeg na een operatie. In de weken erna [na de operatie] gebruikte ik het medicijn oraal en daarnaast, door de pil te verpulveren en zo de vertraagde werking te omzeilen, kon ik het snuiven of doorslikken. (Het kan ook geïnjecteerd worden waardoor het een effect geeft dat op het spuiten van heroïne lijkt.) De pijn die met de lichamelijke ontwenningsverschijnselen gepaard gaat is gruwelijk.”—James

“Ik besefte niet dat ik een drugsprobleem had—ik kocht de tabletten in de apotheek. Het had geen invloed op mijn werk. Ik voelde me ’s morgens een beetje moe, maar dat was alles. Het feit dat ik een probleem had werd duidelijk toen ik een overdosis van ongeveer veertig tabletten nam en in het ziekenhuis belandde. Om van mijn verslaving af te komen moest ik twaalf weken in de kliniek blijven.”—Alex

“Bijna zolang ik me kan herinneren heb ik ups en downs gehad. Door de kleinste dingetjes raakte ik van streek, ik had woede-uitbarstingen, of ik haatte iemand zonder welke reden dan ook. Een tijd lang dacht ik dat ik manisch-depressief was. Afgelopen oktober begon ik drugs te gebruiken om van mijn ongewenste gevoelens af te komen. Maar of je het nu gelooft of niet, het werd alleen maar erger! Nu moest ik behalve mijn emotionele problemen ook nog mijn verslaving aanpakken.”—Thomas

“Na ongeveer een jaar besefte ik dat ik verslaafd was. Toen ik besloot te stoppen, kreeg ik ontwenningsverschijnselen, zowel fysiek, psychologisch als emotioneel. Toen ik de pillen nam (vier per dag), dacht ik dat ik alles aankon. Ze leken mijn stemming in balans te houden. Sinds ik van de pillen af ben, voel ik me levendiger, ben ik alerter en heb meer zelfvertrouwen. Ik besefte niet dat ik in een droomwereld leefde met pillen van vals geluk.”—Jason